Κάθισα χθες να δω το μπασκετάκι, δεν είχα δει και τον πρώτο αγώνα με τους Εβραίους, πίστευα πως θα γίνει καλό παιχνίδι. Τι ήταν αυτό ρε παιδιά? Πόνεσαν τα μάτια μου…δεν άντεχα να δω την παράταση…δεν είχα άλλο κουράγιο. Με βαριά καρδιά είδα τελικά όλο το παιχνίδι και πραγματικά είμαι πολύ περήφανος για τις αντοχές που έχω.
Με αυτόν τον Παπαδόπουλο τι θα γίνει τελικά? Άλλη ομάδα όταν παίζει και άλλη όταν είναι στον πάγκο. Όταν παίζει, δεν υπάρχει πιο βαρετό και προβλέψιμο μπάσκετ. Αλλάζουν το πολύ δυο πάσες στην επίθεση η μπάλα στον ψηλό, αυτός με δυο η με τρεις παίχτες να τον μαρκάρουν, αλλά δεν μασάει όμως δεν πρόκειται να δώσει πάσα ποτέ και καλά να κάνει το σουτ. Και όταν δεν τα βάζει όπως χθες η αηδία δεν περιγράφεται. Όχι πως άμα τα βάζει έχει διαφορά…το μπάσκετ που παίζουμε παραμένει σιχαμερό…αλλά τουλάχιστον φέρνουμε αντρικά σκορ.
Και έχουμε και τους Σέρβους που φωνάζουν για διαιτησία….χαχαχα….ποιός? η Σερβία….πολύ αδύνατη μνήμη έχουν μου φαίνεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου